REPORTAGEEigenlijk ben ik iemand die van zon en zee houd. Het liefst van al nog extreme hete temperaturen. Maar er zijn toch ook wel enkele zeer koude plekken op aarde die ook tot mijn verbeelding spreken. Misschien is het ook dat extreme dat mij hierin aanspreekt.
Enkele jaren geleden las ik het boek ‘Sneeuwkind’ van Nicolas Vertier, een wereldberoemde avonturier, waarin hij verslag uitbrengt van zijn reis naar de besneeuwde wildernis van Canada samen met zijn vrouw en hun dochtertje. 2000 Kilometer verwijderd van elke vorm van beschaving. Als ik dan zoiets lees, komen mijn dromen, verlangens en wildste fantasieën over sneeuw, ijs, wind, koude en het onbereikbare naar boven en vergeet ik meteen de zon, zee, strand en palmbomen. En het ultieme lijkt mij dan Antarctica.
Het continent aan de Zuidpool is het koudste, winderigste, droogste en hoogstgelegen continent ter wereld en is bijna volledig bedekt met ijs. Het klimaat daar is op zijn minst extreem te noemen; in 2010 werd er via een satelliet een temperatuur van –93,2 graden Celsius gemeten op een plateau in het oosten van Antarctica. Een onvoorstelbare kou dus. Het is er bijna zo koud onder het vriespunt als kokend water warm is boven het vriespunt. Met dit in mijn gedachten begin ik al te dromen van een sledetocht over dit magische continent in het spoor van de historische expedities van Robert Falcon Scott en Ernest Shackleton.
Antarctica heeft echter geen permanente menselijke bewoners die de kou moeten trotseren, enkel mensen die op onderzoeksbasissen op het continent werken. Bovendien kunnen er trouwens enkel organismen overleven die tegen de extreme kou bestand zijn. Heel wat algen, schimmels en planten doen het er goed, en ook dieren als pinguïns, zeehonden, walvissen en kleinere organismen, zoals mijten en rondwormen kunnen er leven.
En de “Homo Toeristicus” is een zeldzaamheid op Antarctica, maar toch nog bijna 40.000 reizigers elk jaar. Zelf zie ik het als een bijna onbereikbare uitdaging om vooral enorme ijsmassa’s en pinguïns te ontdekken in hun natuurlijke habitat. En niet achter glas of tralies in de zoo aan gewone vriestemperaturen op kunstmatige ijsschotsen. Het toerisme naar de Zuidpool is echter omstreden. Toeristen dreigen uitheemse planten en zaden naar het gebied mee te brengen, en er is gevaar dat schepen vastlopen waardoor er ongewild brandstof en vervuiling in de oceaan rond Antarctica kan terechtkomen. Om dit bijna nog volledige zuivere continent met zijn zeer kwetsbare milieu vrij te houden van al deze menselijke invloeden, bestaan er strenge regels. Zowel voor rederijen, reisorganisaties als de reizigers zelf. Wat niet meer dan normaal is, want waarschijnlijk is dit nog de enige plek op aarde die zo zuiver is.
Meestal gaat het per cruise naar Antarctica, naar de slurf die naar Zuid-Amerika wijst. Hier zijn de meeste dieren te zien en is het klimaat het mildst. Zelf heb ik het niet zo voor cruises; ik wil Antarctica voelen en ruiken, en niet alleen zien van in de verte. Ik wil het ijs onder mijn voeten voelen glijden, de koude inademen, zien waar de geografische pool is en slapen in hutten zoals tijdens de historische expedities.
Als er iemand geld teveel heeft en mij uitnodigt op een tochtje Antarctica, ik zeg ik zeker niet neen. Ik zal mijn dikke sjaal, muts en handschoenen alvast klaarleggen.
28.12.2013 | Thierry Hanan Scheers | Beeld: Wikipedia | Publicatie: Wereldwijzer
Lees en bekijk ook deze:
| Ethiopië wil toerisme opkrikken | Reisnieuws
| Pitcairn, het land van de Bounty | Reportage
| De Hoop Whale Hiking Trail in Zuid-Afrika | Foto
| Milford Track op het Zuidereiland in Nieuw-Zeeland | Foto
| Rundertajine | Recept
| Marokko anders bekeken | Video
| Een kilootje meer of minder kan het verschil maken | Reisnieuws